Mieszanki przypraw jako źródło soli

Idąc na skróty często używamy gotowych mieszanek przyprawowych – czy warto?

Wyróżnia się dwie grupy tych mieszanek:
– Złożone z ziół np. zioła prowansalskie.
– Złożone z ziół z dodatkiem substancji wzmacniających smak (glutaminian, kwas inozynowy, inozyniany, hydrolizaty drożdżowe…)

Spośród wszystkich substancji wchodzących w skład mieszanek skupiono się na soli kuchennej, która pełni rolę konserwantu i ułatwia wymieszanie składników. Jak wiemy sól nie jest jednak wskazana ponieważ stanowi ryzyko nadciśnienia. Ponadto zatrzymuje wodę w organizmie i może być przyczyną powstawania obrzęków.

Zbadano 8 mieszanek przyprawowych.
Wszystkie pomiary zostały wykonane 3-krotnie
i obliczono średnią arytmetyczną.

  1. Na wszystkich mieszankach znajdowały się informacje odnośnie nazwy produktu, składu sposobie przygotowania, daty minimalnej trwałości, masy netto i warunków przechowywania.
  2. We wszystkich mieszankach ujęta została informacja o zwartości soli jednak w żadnej nie została umieszczona informacja dotycząca zawartości soli/sodu.
  3. Jedynie w 2 mieszankach producenci deklarują % zawartość soli.
  4. W 2 próbkach zawartość soli wynosiła <30g/100g produktu, w 3 próbkach <40 g/100g, w 1 próbce <50g/100g, w kolejnych 2 próbkach zawartość soli przekroczyła 60g/100g.
  5. W większości mieszanek ilość warzyw suszonych była na poziomie 15-15,5%, w niektórych 4,2%, 7,5% a w jednej próbce nie było tej informacji na opakowaniu.
  6. Pojedyncze porcje przygotowane z dodatkiem pięciu mieszanek pokrywają od 20-30% dziennej zalecanej dawki soli na osobę. Potrawy z pozostałymi mieszankami wnoszą od 33-47% zalecanej ilości dziennej. Pamiętać należy, że zazwyczaj jemy więcej a także dosalamy dodatkowo tak więc w jednym posiłku wartość soli jest większa niż 5g.
  7. Stwierdzono również zależność między kolorem mieszanki a ilością soli – im jaśniejsza mieszanka, tym większa zawartość soli.

„Mieszanki przyprawowe – ukryte źródło soli”, M. Śmiechowska, A. Kaczmarczyk, Probl. Hig. Epidemiol. 2014, 95 (1): 128-130