Coraz częściej spotykamy się z ofertami dotyczącymi głębokiego oczyszczania jelita, które „ w rewelacyjny i bezpieczny sposób usuwa z organizmu wszelkie toksyny i złogi”.
Hydrokolonoterapia polega na płukaniu jelita grubego wodą pod ciśnieniem. W ten sposób usuwane są kamienie kałowe, złogi, niestrawione resztki pokarmu i toksyny, które mogą oddziaływać na cały organizm powodując zaburzenia ze strony układu nerwowego, sercowo-naczyniowego, pokarmowego a także wydalniczego. Mogą być przyczyną wzdęć, depresji, nieprzyjemnego zapachu z ust, zmian skórnych, alergii a nawet chorób reumatycznych.
MITY
1. W ofertach pojawiają się słowa, że zabieg ten może usunąć złogi, które zalegają w jelicie grubym kilka lat!
Budowa oraz fizjologia jelita nie pozwalają na tak długie zaleganie złogów. Czas pasażu treści pokarmowej wynosi od kilku do kilkudziesięciu godzin, w czym pomocne są skurcze jelitowe a także flora bakteryjna.
2. Złogi w jelicie grubym uniemożliwiają wchłanianie składników odżywczych.
Składniki odżywcze (białka, tłuszcze, węglowodany) wchłaniają się głównie w jelicie cienkim.
3. Trzeba wypłukać wszystkie drobnoustroje/bakterie gnilne, które są niekorzystne dla organizmu.
Mikrobiota jelitowa to także korzystne bakterie, które regulują procesy zachodzące w organizmie. Zaburzenie mikrobioty może spowodować szybki rozwój patogennych grzybów i bakterii co doprowadzi do infekcji. Lepiej zbadać kał i uzupełnić mikrobiotę o niezbędne szczepy bakterii niż wypłukać całą florę z jelita.
4. Trzeba poddać się hydrokolonoterapii aby nie dopuścić do powstania kamieni kałowych.
U zdrowego człowieka aktywność skurczowa jelit nie dopuści do powstania kamieni kałowych. Ten ciężki rodzaj zaparć występuje głównie u osób w podeszłym wieku, wyniszczonych, leżących z wieloma schorzeniami towarzyszącymi.
5. Regularne zabiegi hydrokolonoterapii są bezpieczne.
Częste płukanie jelita grubego pozbawia nas mikrobioty jelitowej a więc i zmniejsza odporność organizmu. Ponadto zabiegi mogą powodować uszkodzenia ściany jelita oraz zapalenia jelita.
6. Hydrokolonoterapia usuwa wszelkie toksyny z organizmu.
Przeprowadzono doświadczenie, w którym podano pacjentom kapsułki leku ze znacznikiem radioaktywnym a następnie przeprowadzono lewatywę. Wyniki wskazały, że u 80% pacjentów nadal zalegał radioaktywny znacznik. Oznacza to, że stosując lewatywy nie jesteśmy w stanie wypłukać wszystkich toksyn zalegających w jelicie.
7. Lewatywa wzmacnia mięśnie okrężnicy i poprawia jej pracę.
Wręcz przeciwnie. Wpompowanie do jelita wody pod ciśnieniem może spowodować pęknięcie jelita i wydostanie się treści kałowej do otrzewnej co stanowi zagrożenie życia pacjenta.
8. Hydrokolonoterapia to „lek” na zaparcia.
Lewatywa jest to procedura jednorazowa i pomaga na chwilę. Po spożyciu kolejnych posiłków problem może powrócić ze zdwojoną siłą ponieważ jelito będzie osłabione a w dodatku pozbawione mikrobioty jelitowej.
9. „Ale przecież po zabiegu są podawane szczepy bakterii!”
Tak, tylko nie wiemy jakie są to bakterie, ile szczepów, w jakich ilościach. Pamiętajmy, że mikrobiota to kilkaset gatunków i prawie 2 kg wagi dorosłego człowieka. Podanie kilku szczepów nie załatwi sprawy.
10. „Już po jednym zabiegu można stracić zbędne kilogramy i odzyskać płaski brzuch”
Utrata masy ciała po zabiegu to rzecz oczywista, jednak nie ma to nic wspólnego ze zmniejszeniem tkanki tłuszczowej w organizmie. Utrata wagi wiąże się z usunięciem resztek pokarmowych, wody, mikroflory jelitowej i soków trawiennych. Nie jest to zabieg, który pomoże w walce z nadwagą i otyłością.
Zaparcia to złożony problem, na który składają się: niewłaściwa dieta, brak aktywności fizycznej, choroby przewlekłe, stosowane leki. Do pacjenta należy podejść indywidualnie, zdiagnozować przyczynę zaparć i włączyć leczenie, które wyeliminuje problem.
Hydrokolonoterapia zadziała jedynie jednorazowo. Nie wyeliminuje problemu a wręcz przeciwnie, może go nasilić lub stworzyć ryzyko kolejnych dolegliwości.
„Hydrokolonoterapia – fakty i mity”, K. Borycka-Kiciak, Klinika Chirurgii Ogólnej i Przewodu Pokarmowego w Warszawie, Kosmos – Problemy nauk biologicznych, Tom 59, Nr 3-4, Str 421-428
