Hashimoto pojawia się zwykle po 5-6 dekadzie życia i obejmuje częściej kobiety (aż 80% zachorowań). Jednak już coraz więcej osób po 20 r.ż. ma zdiagnozowaną chorobę. Jest to najczęściej występujące schorzenie o podłożu autoimmunologicznym. Ważne jest szybkie zdiagnozowanie choroby, wdrożenie odpowiedniego leczenia farmakologicznego oraz żywieniowego oraz zwrócenie uwagi jak ważna jest regularna wizyta u endokrynologa oraz badania laboratoryjne. Hashimoto to najistotniejszy czynnik, który prowadzi do niedoczynności tarczycy a tym samym nadwagi lub otyłości.
Zaobserwowano, że osoby otyłe mają większe stężenie TSH (hormon tyreotropowy) niż osoby z BMI w przedziale 18,5-24. Działa to również w drugą stronę a więc osoby, które mają wyższe stężenie TSH znajdują się w grupie ryzyka wystąpienia otyłości.
Hormony tarczycy odgrywają dużą rolę w metabolizmie glukozy oraz rozwoju insulinooporności czego konsekwencją może być wystąpienie zespołu metabolicznego, chorób układu krążenia oraz cukrzycy. Do innych schorzeń, którymi obciążeni są pacjenci z Hashimoto zalicza się: osteoporozę oraz chorobę trzewną (celiakię).
W niedoczynności tarczycy występuje obniżona przemiana materii oraz nadmierna masa ciała co jest istotne podczas dobierania odpowiedniej diety, jej energetyczności i zawartości składników odżywczych. Ważna jest również podaż składników takich jak: jod, selen, kwasy omega-3, cynk.
Częstym błędem pacjentów z niedoczynnością tarczycy jest omijanie śniadań, zbyt wysokie spożycie słodyczy, nieregularne posiłki, mała aktywność fizyczna oraz mała ilość wypijanych płynów.
Badania przeprowadzone z udziałem pacjentek z chorobą Hashimoto, u których wdrożono dietę redukcyjną i bogatobłonnikową udowodniły, że odpowiednio dobrana dieta wpływa korzystnie na utratę masę ciała i wyrównanie poziomów hormonów tarczycy.
„Skuteczność diety redukcyjnej u pacjentek z chorobą Hashimoto”, A. Janczy, S. Małgorzewicz, Forum Zaburzeń Metabolicznych 2015, tom 6, nr 3, 112-117
